Varoluşçuluk

Temel ihtiyaçların ve güdülerin dünya üzerinde ilk karşılık bulmaya başladığı zamanlardan beri insanlar düşünmüş, sorgulamış ve yeryüzündeki varlığına bir anlam arayışı içerisine girmiştir. İlk çağlardan günümüze kadar insanın ve insanlığın varoluşunu ve varoluş amacını sorgulayan filozoflar tarafından birçok teori ve tez ortaya atılmıştır. Bunlardan birisi de 19. ve 20. yüzyıllarda yaşamış ve görüşleriyle birçok insanı peşinde sürüklemiş Avrupalı filozoflar tarafından ortaya atılan varoluşçuluk akımıdır.

Varoluşçuluk akımının temel ilkesi 'özün varoluştan sonra geldiği'dir. Akımın öncüsü filozoflar her şeyden önce varoluşun meydana geldiğini iddia ederek özün sonradan oluştuğu fikrini ortaya atmıştır. Temsilcisi filozofları arasında yaşanan görüş ayrılıkları ile çok fazla gündeme gelmiş ve bu durumdan dolayı kendilerinden önceki ve çağdaş filozoflar tarafından büyük eleştiri almıştır.

Felsefe tarihinin en kapsamlı ama en bütünlükten uzak akımlarından bir tanesi olarak kabul edilen varoluşçuluk akımının temel dayanaklarından bir tanesi de felsefi düşüncenin artık salt öz teriminden uzaklaşarak önce eylemde bulunan, var olan ve bir şeyler üreten bir varlığın kabul edilmesi gerekliliğidir. Bu düşünce üzerinde kurulan akımın terimleri ilk kabul edilen filozofu ise 19. ve 20. yüzyıllarda geniş bir etkinliğe ve üne sahip olan Jean-Paul Sartre'dır. Ortaya attığı terimleri kabul ettirebilen ve geniş kitlelere ulaştırabilen ilk filozoftur.

BÖLÜM 1
Kolektif ve Bireysel Akımlar

Karl Marks, Frederich Engels gibi kolektif bir bilinçle felsefi zeminini şekillendiren filozofların aksine varoluşculuk akımı öncelikli olarak bireyi savunmuştur ve çıkış noktası olarak varlığın özden önce geldiğini savunmuştur. Kendilerinden önce gelen akımlar ve filozoflar genel itibariyle öz terimi esas alır ancak varoluşçuluk akımının temelini eylemde bulunabilen, düünebilen ve sorgulayan varlık oluşturur.